නුඹ

නුඹ සහ සතුට

ඈත අතිතයේ දවසක ලස්සනට ගලපලා හැඩදාල ලියපු එ දෙවල් දැන් දැන් අකුරු කරන්නට අවසර තිබුණත් හිත කොහේදෝ අතරමන් වෙලා කියලා දැනෙනවා....
ආයෙම අයේමත් ලියන්න හිතුනු හැම විටෙකම සිත ඔත්පල උනා
ජිවිතේ තනිකම පැහැරගෙන දුක මිහිදන් කර සුසුම් වැල් පා කර හිත අද්දර ඉදන් ආයේමත් ලියන්නට හිතුනා.........
ජිවිතය ද? ආදරය ද? දුක ද? වේදනාව ද ? කියල හරියටම විග්‍රහ කර ගන්න දන්නෙ නැති උනාට ආයෙමත් ලියන්න ට හිතුනා
මං දන්නවා
කොහෙන් කොහොම පටන් ගත්තත් හැමදෙයක්ම මට ගලපගන්න පුලුවන් වග ඒ නුඹ මගේ ලඟ ඉන්නා නිසවෙනී...
නුඹ මා ලඟ හිඩිනා තාක් කල මට මේ හැමදෙයක්ම අපූරුවට ගලප ගන්නව කියලා එක මට ලොකු හයියක් වග මම දැන ගෙන හිටියා.
නිස්කාරණේ අයාලේ ගලන් යන්න හදපු මේ ජිවිතෙට නුඹ මාවතක් වෙන්න අර්තයක් වෙන්න සංසාරේම කළකිරිලා ජිවිතෙන් හන්වඩු ගැහිච්ච ජිවිතයකට හෙටක් වෙන්න
මුලු ලෝකයම ගරහපු මුහුණකට හිනාවක් වෙන්න හැකි උනේ මට නෙවෙයි නුඹටමයී....
පරඩැල් පතක් වි ජිවිතයෙන් ගිලිහිලා මරණයට අතවනන
ජිවිතයකට හෙට දවස ගෙන ආවේ මම නෙවෙයි නුඹයී
නාස් පුඩු වලින් සුසුමක් එළියට එන්න වීරිය දරද්දී එ සුසුමට නිදහසේ ලෝකයට විවර වෙන්න කියලා දුන්නෙ නුඹයී මම නෙවෙයී......
නුඹ මට ජිවිතය උනා
නුඹ මගේ සිනහව උනා..
නුඹ මගේ හැමදෙයක්ම උනා
කෙටියෙන්ම කීවොත් නුඹ මගේ මුළු ලෝකයම උනා
ජිවිතේ හැම දෙයක් ම එකිනෙක පරයා එද්දී
බිදි ගිය හැම බලපොරොත්තුවක් ම කඩන් වැටුනු ජිවිතේම හැමදෙයක්ම එකතු කරල අරන් අලුතෙන් ලෝකය ගොඩ නගා ගන්න හැකි උනේ අන් කවර සිතුවිල්ලක් නිසාවත් නොව ඔබ නිසාය...
ජිවිතෙන් හැමදාම පරාද වෙනකොට මිනිස්සු හැමොම බනින්නට පුරුදු වෙලා හිටියේ දෛවයට
එත් කිසිවෙකුත් හිතුවෙ නෑ දෛවය නිර්මාණය කරගන්නෙත් තමන්මයි කියලා...
කාටවත් අයිති නැති ජිවිතයක කාටවත් ඕනේ විදිහට ජිවත් වෙන්නේ නැතිව මට ඕනේ විදිහට ජීවත් වෙන්න කියලා දුන්නේ නුඹයි ජිවිතේ එකින් එක පිළිවෙලකට පෙළගස්වලා මුල කුරේ ඉදන් කියලා දුන්නේ නුඹයී
මේ එවන් ජිවිතයේ මුලාරම්භයයී.............

^^^~~~මඟ හැරුණු ජිවිතේ~~~^^^

නුඹ මගෙන් සමුඅරන් (ලු )
හැමෝම කියනවා....
ඇත්තක් ද මේ .......???
පෙර දැනුම් දීමකින් තොරව
ඉඟියකින් වත් නොපවසා
හරිහැටි හේතුවක් වත් නොකියා
නුඹ මගෙන් දුර ගිහින්.......
හදා ගන්න මේ හිත
කියනවා නම් නුඹ........
ආදරේ නොකළ වඟ
බිදක් වත් මට
එකම එක වරක් වත්
මේ ඇස් මායිමට විත්.......

මං තාමත් මඟ බලන් ඉන්නවා

හුදෙකලාවේ කවි සිතුවිලි

^^^~~~මඟ හැරුණු ජිවිතේ~~~^^^

ජිවිතේ මං හුදෙකලා වු
නෙත් මානයේ ඉදන්
කියාගන්නට දුක් විදින
දහසක් සිතුවිලි අතර
සුසුමෙන් සුසුමට හිර වෙලා
හඬන කදුළු කැට කියන්නේ
තාමත් ම මේ හිත.....

විස්වාසය හා යථාර්තය අතර මැද සිට

ම්.................
කාලයට හොරෙන්
හුගාක් මහන්සි වෙලා ගලප ගන්න මම උත්සහ කල දෙ හිමින් හිමින් ගලපගත්තෙ මේ විදිහටයී
ඇත්තටම කාලය ගලන් ගියා හිතා ගන්න බැරි තරම් වේගයෙන්
එත් මම එතනමයී
ජිවිතේ හුගාක් වෙලවට තනි උනාම කවි ලියන්න පුරුදු වෙල උන්නු මම
කාලයත් එක්ක ම කවි ලියන්නම තනි වෙන්න උත්සහ කලා...
ජිවිතෙ හුගාක් අමරුවෙන් උනත් හිමිට ගලපගෙන
කාලෙකට පස්සෙ අයෙමත් මම මගේ ලොකය හොයාගෙන ආවා
එන්න බැරි උනු කාලේ කොයිතරම් දෙවල් නම් සිද්ද උනාද?
තාමත් එහෙම තමයී....
එ හැම දෙයක් දිහාම මම බලන් හිටියා විතරයි....
කිසිම දෙයක් කර කියා ගන්න බැරි උනා....
ජිවිතේ මහා පුදුමාකාරයී....
දන්නවද සිංහල අලුත් අවුරුද්ද දවසෙ මට මගේ ලඟම හිතවතෙක් මෙහෙම කතාවක් කිවුවා....

එයා කියපු කතාව තමයී
"ජිවිතෙ විසින් බොහො දැ අපට ලබා දීලා ආයෙමත් අපෙන් උදුර ගන්නවා" කියලා..

එ උනාට පොඩි අවුලක් තියෙනවා,..

මම දකින ඇත්ත එක නෙවෙයී..
ජිවිතේ කිසි දාක කිසි දෙයක් අපට ලබල දෙන්නෙ නැ.
අපි තමයි ජිවිතේ පිරගෙන ගිහින් එ තුල තියෙන අපට ඕන දෙ අරන් එන්න ඕනේ...
එහෙම අපි හොයාගන්න දෙයක් මිසක ජිවිතෙන් අපි ලද දෙයක් නෑ...
වගේම එදා ඔහු කිවුවා "ඒ ලබා දෙන දේ නැවත අපෙන් උදුරාගන්නවා" කියලත්
නෑ ජිවිතේට කවදාවත් බෑ අපෙන් අපි ලබා ගත්ත දේවල් උදුරන් යන්න. අපිට ඕනෙ නම් අපි ඒ අමාරුවෙන් ලබා ගත්ත දේ ජිවිත කාලෙම උනත් අපි ලඟ තියාගන්න අපිට පුලුවන් එපා නම් අයින් කරන එක වෙනම දෙයක් එහෙම කරන්නත් පුලුවන්..
මම හිතන්නෙ ජිවිතේ ලස්සන හෝ අවලස්සන කරගන්නෙ අපි මිසක වෙන කෙනෙක් නෙවෙයී එ නිසාවෙන් මේ ජිවිතේ තුල තිබිය යුත්තෙ අපිට අවැසි දේ මිසක තවකෙකුට අවැසි දෙයක් නෙවෙයී
ජිවිතේ කියන්නෙ කවදාකවත් කවුරුවත් කාගෙන්වත් ණයට ඉල්ලා ගත්තු දෙයක් නොවන නිසාවෙන් ජිවිතේ,
අපෙ ජිවිතේ හැමදේම තිබිය යුත්තෙ අපි ලගයී.....

එහෙම නේද...........????
මොකද්ද ඔයාලගේ අදහස..........??